Sinirleniyorum kızıyorum,lavlarla yüzüyorum bir nevi. Hayır,hastalıktan değil. İçten gelen hisler bunlar. Ki ben kuzgunu kargadan ayırt edemem üstelik.
İnsanlara insan oldukları için kızıyorum.Bencillik üzerine kurulmuş şirin köy kasabalarından biriyiz sadece. Sinirleniyoruz, sinirlendiriyoruz.İnsan oldukları; kibri, bencilliği, umursamazlığı ve sevecenliği içlerinde barındıkları için. Sonra duruluyorum,düşünüyorum. Ve yine. Kendime kızıyorum bu kez. Sadece insan olduğum için. Öfkeyi,beklentiyi,çaresizliği hissettiğim için kızıyorum. İnsan olmak bunu gerektirir. Ve ben en sıradan insanı, sahnenin ortasında ışıklarla oynarken bu rolü aldığım için kızıyorum. İçimde insan olmanın acılarını, getirilerini taşımaya mahkum bir özgür olduğum için. Hepimiz lanetli miyiz? Kimse saf ruha sahip değil. İçinde tanecikler halinde dağılmış küçük duyguları barındırıyor. Kimi zaman büyük. Ve bizi yönlendiren tamamiyle bunlar. Kimse saf ruha sahip değil.
"Ki ben kuzgunu kargadan ayırt edemem üstelik." şu ne kadar da güzel bir laftır "my gosh" diyesim geldi(ki dedim de tutamadım kendimi).
YanıtlaSilAh bencillik ah. Kesinlikle her santimine katıldığım bir yazı daha. Kendini bilen insanlara bitiyorum cidden. "Ben bencil değilim!!" hayır işte tam da bunu dediğin için en bencil sensin zaten.
Mahkum bir özgür. Vu-hu.
Çok sevdim.
Kuzgunları severim ama onları kargadan ayırt edemem,ne tuhaf değil mi?
YanıtlaSilBir başka tuhaf yan ise bencilliği içinde saklarken başka birine bencil olduğu için kızmak. Kuzgunu kargadan neden ayırt edemediğimi anladınız,biliyorum. Çelişkilerin ayakkabası kayıp külkedisiyim.( Tuhaflık üçe çıktı haberiniz olsun)
Beğenilmesine,anlaşılmasına sevindim (:
"değil mi," ya ah "Değil mi?"
YanıtlaSil"üç nokta"dan sonra hayatıma giren "değil mi".
bana bunu söylediğiniz zamanki halimi tahmin edemezsin(iz)
[kibar olmak gerekir tanımadıklarınla konuşurken dıt!]
"değil mi diyebilmek çok önemlidir" derdi bir arkadaşım.
Fihuf.
My 'Bob'ımı seven birini anlamayacağım da kimi anlayacağım diyerek konuyu toparlayayım =)
Not: Kullandığım blogum aslında öbürü =)
kimse saf ruha sahip değil.yazdıkça ve itiraf ettikçe saflaşıyor ruhun ve bunun sınırı yoktur.
YanıtlaSilinsanlar saf ruhlu olsaydı dünya yaşanılır bir yer olur muydu bilmiyorum ama gıcık bi durum ve bahsettiğin o küçük tanecikleri insanlar barındırdığı sürece saf ruh diye bir şey olmaz ki barındırmaması imkansız . Sen zaten herşeyi demişsin ya...
YanıtlaSilİlhamlık yazı tebrikler.
*Bob seven birisi anlamasında kim anlasın,'değil mi?'
YanıtlaSilSıklıkla kullandığım bu değil mi vurgusunun önemli olduğunun savunulması hoşuma gitti bayım.
[Kibar olmak tanımınıza katılıyorum!] Ehem,neyse. 'My Bob' tabirinin de oldukça hoş olduğunu belirtmezsem olmazdı.
*İtiraf ettikçe saflaşıyor belki ama,yeniden tanıyorsun kendini ve kabulleniyorsun,ben buyum işte diyerek. Yazdıkça saflaşır ruhum,umarım.
* Saf ruhlar olmadığı için yaşıyoruz bir nevi. İnsanının kaderini belirleyen etkide taneciklerin de parmağı olduğunu düşünmüyor değilim.
Durumumum anlaşılmasına sevindim, teşekkür ederim (: