Mumun aydınlattığı ışık dışında hayat belirtisi yok. Karanlık o kadar içten ve derin bedenine bürünmüş ki sarmalıyor bir bir ümitleri. Sessiz nefeslerime gürültülü anlamlar yüklüyor adeta. Ve uyku benden sıyrılıyor. Bundan önceki gece olduğu gibi,diğer gece olduğu gibi,bir çok önceki gece olduğu gibi,yarınki gece olacağı gibi. Yazım kurallarına bile uymuyorum. Umrumda değil. Neyin ne olduğu,ne olacağı. Bakıyorum gerçeklerin aynasından ne var orada? kim? Hayır bana göre değil.
'Mumu söndürür müsün?' diyorum umutsuzca. Söndürmeyeceğini bildiğim halde. Işık korkutuyor oysa beni. Çünkü sadece karanlıkta hayal kurabilirim. Hayallerime ulaşmam için karanlık şart. Gözlerimi sadece karanlıkta kapatabilirim. ''Yapma,söndür hadi mumu. Beni korkutuyorsun.'' Umrunda mı peki? hayır. Hiçbirşey ne hayalimin ne de ona sahip olan benim umrumda. Sadece geleceğe kitlenmiş kalan gündüzlerden,ışıktan sıkıldığı için benimle. Ve benimle olması onun gerçek olmadığı acısını vuruyor kıyılarıma.Çünkü ben istemediğim bir hayalde,hayal'im. Dalgalarla sürüklenen,sürüklendikçe batmaya hazır eski bir gemi hayal. Mum ışığında bile kayboluyor üstelik. Sadece geceler ona ait.Sadece arta kalan gereksiz zaman.. Birkaç dakika kadar yalnız.
Kalkıyorum yerimden. Birşeyler yapmam gerektiğini düşünerek. Sabah olmaya başladı çünkü. Aldırma diyor edasızca. Sigara dumanlarından geriye bakarak sesleniyor. ''Boşver,hangi sabahın ardından gece olmaz ki? Gülümsemiyorum bile. Sözü ters olarak bilmesi.. Ben böyle cahilliklere gülerim üstelik. Çarptığı kapının sesinden irkilerek güneşin doğuşunu izliyorum. Güneş ışık saçıyor,benim ise yıldızlarım doğuyor. Her zaman böyle olmuştur bu. Fikirlerim öylesine donuk ki. Gözlerimi açıyorum yavaş yavaş. Kapanan kapıyı aralayıp çıkıyorum ütopyadan. Kapıyı hızla kapatarak söyleniyorum. Gerçeklerden sıkıldığında geri gelir nasılsa. Hayalsiz yaşayamaz insan. Ve ben en zehirli hayal'im.. Küçük bir kuzgun geceye kanat çırpıyor.
