Uzun süredir yazmadığımı biliyorum. Evet, bilinçliyim. Aslına bakarsanız ne yazmam gerektiğini bilmiyorum. Yaklaşık 4 dakikadır ne yazabilirim diye düşünüyorum. Ne anlatmalıyım? Anlattıklarım sizleri gülümsetmeli mi? Yoksa üzmeli mi? Tercihinizi duyar gibiyim ama umrumda değil, üzgünüm. Tatilde yaptığım tek şey tüm ilgiyi kendime vermek. Kendim için uğraştım. Hani şu ünlü söz vardır ya, ' Tüm yollar Roma'ya çıkar.' Hayır! Tüm yollar kendinize, benliğinize, içinize çıkar. Ne yaparsanız yapın ya da ne düşünürseniz düşünün aklınıza gelen tüm soruları önce kendinize yöneltirsiniz.
' Mutlu muyum?' 'Bunu söylemeli miyim?' ' Yanımda kim olmalı? 'Evet, tüm yanıtlar sizde. Yanınızda kimin olacağına karar verme yetkisi bile size ait, peki neden bunu istediği gibi kullanan yeterince insan evladı tanımıyorum? Sizi bencilliğe davet ediyorum bir nevi. Çünkü insan olduğunuzu en iyi bu şekilde anlarsınız. Hatta kendinize en yakın olmanızı sağlayan bir köprüdür bencillik. Diğer insanları soyutlarsınız hayatınızdan, istekleriniz ve kendiniz çok uyumlu bir ikili oluşturur, benden söylemesi.
Hergün dışarı çıktım, eğlenmeye çalıştım. Her gün farklı biriyle görüştüm. Sevdiklerimde oldu sevmediklerimde. İşin özü bakış açısındaymış meğer. Görmek istediğim gibi görmeyi bırakıp olduğu gibi algıladım karşımdakini. Sevebilirmişim. Her neyse. Zaman kavramım yok pek. İstediğim zaman uyuyorum, istediğim zaman kalkıp geziyorum. Ama yinede mutlu olabilmek biraz ekşi bir tatlı. Tıpkı şey gibi bu, en sevdiğiniz meyveyi almak için dolabın kapağını açıyorsunuz, meyveyi iştahla elinize aldığınızda görüyorsunuz ki bir tarafı bozulmaya yüz tutmuş. Mutluluk böyle birşey. Yakalamak için doğru zamanlama ve acele gerekir. Bu arada, meyveden bir ısırık aldım. Ihm, lezzetliydi.
