Çetin dalgalar bedelli bir yalnızlık ile aşağı çekiyordu. Atladım ve uçamadım, rengimi kaybettim. Gözlerimi tekrar kapadım ve kaybettiğim masada ruhumu bir kez daha ayaklar altına aldım.
Işığı aradım ruhumun derinliklerinde. Karanlığa gömüldüm. Gün ışığı gerek,yeteri kadar. Biraz daha acı,gerek var mıydı? Bilmiyorum.
Şimdi sadece gün ışığına yürüyorum,nedensiz.
Hayırlı yolculuklar...
YanıtlaSilTek başına kalamamak gibi büyük bir talihsizlik.
YanıtlaSilDekadan ve bulanık dünya ağrısıyla son düşündüğü bu oldu, gökyüzü üzerine düşmüştü.
Tanımıyorum, sadece çağrışımlar.
http://www.youtube.com/watch?v=DNWJ7lbshzQ
Yalnızlığın dikenleri belkide. Lavların içinde yüzmek gibi birşey.
YanıtlaSil