Pazartesi günlerini sevmiyorum.
Sonra, salı gününü de.
haftanın her günü çok yalnızız.
oysa sen kalabalıklar içerisinde uzaklaşıyorsun.
Ben burada tek başıma yalnızlaşıyorum,
Sen orada insanlara karışıyorsun.
Diğer insanların arasından sesleniyorum sonra.
Sen öylece durmuş çoğalıyorsun,
ben burada kalıp bir sigara daha yakıyorum.
Kendi içimden sesleniyorum, fazla uzağa gitmeden.
Gülümsemiyor oluşumu buna bağlıyorum.
İçim yankılarla dolu, ağzımı açsam yüzlerce kelime yayılacak etrafa ve sen yine anlamadan geçip gideceksin.
Bu yüzden sesim çıkmıyor bu aralar.
Konuştuğum zamanlarda ise hep bir korku, endişe.
Söz dolaşıp sana gelir diye korkuyorum, sana gelmemesinden, senden bahsedip dolanmaktan düğüm olmaktan korkuyorum.
Sonra geçiyor. bir sigara daha yakıyorum.
Tüm insanların arasından yine sana sesleniyorum.
Ve sen bakmadan gülümsüyorsun. gülebildiğine hayret ediyorum.
Neyse diyorum, neyse.
Sen orada durmuş diğer insanlara karışıyorsun
Ben burada geçtiğin her tren rayını sayıp, birer birer yalnızlaşıyorum.
Korkarım bu kafayla da yalnızlaşan olmaya devam edeceğiz :)
YanıtlaSilYüreğine sağlık.
Bitanem, noldu sana, kim üzdü seni? :/
YanıtlaSilyalnızlaşıyorumu en iyi sen anlattın bittim hayranım sana
YanıtlaSilPerşembe gününü sevmek büyük mutluluk
YanıtlaSilyalnız olmamak için ayrı bir kafa gerekmez. kafa kelimesi bile kökünde yalnız baksana.
YanıtlaSilLilja, canıım. kahırlıyım ben bu aralar. gelsene, kahve yudumlayalım. :/
eva, teşekkür ederiim. : )
thares, perşembeleri sevimli olabiliyormuş.
bişeyide sevv be ablacığım
YanıtlaSil