her sabah uyandığımda yüzü gözlerimin önüne gelmiyor artık. sonra diyorum, bu imkansız. hala daha hücrelerim geriye çekilirken, nasıl? mutlu birşeyler olmalı. düşünüyorum, sonra sarıldığını, tekrar tekrar sarıldığını hissediyorum. ama gözleri yine kaçıyor benden. sanırım bu evrendeki bir çeşit, ’ iyi dilek projesi ’ yani bir nevi özür.
Evrenin,
” bak kızım. sana çektirdiklerim için kusuruma bakma. acı çekmeyi bilmediğini, eline yüzüne bulaştırdığını bilmiyordum. şimdi. her sabah uyandığında onu göremediğin yetmezmiş gibi, onun yüzünü hatırlayamayacaksın. bonus gibi düşün evlat. öptüm.” deme şekli.
özrünü kabul etmekten başka bir seçeneğim yok. çilek mevsimini geçirmişsin zaten ve hala daha ağzıma sıçmaya devam ediyorsun ya, ne diyim.
Evrenin,
” bak kızım. sana çektirdiklerim için kusuruma bakma. acı çekmeyi bilmediğini, eline yüzüne bulaştırdığını bilmiyordum. şimdi. her sabah uyandığında onu göremediğin yetmezmiş gibi, onun yüzünü hatırlayamayacaksın. bonus gibi düşün evlat. öptüm.” deme şekli.
özrünü kabul etmekten başka bir seçeneğim yok. çilek mevsimini geçirmişsin zaten ve hala daha ağzıma sıçmaya devam ediyorsun ya, ne diyim.
depresyona farklı bakış açıları. iyi ol gül şimdi bi daha dünyaya gelemiceksin.değmez.
YanıtlaSil