Bu da böyle bir anımdı.

Kendi geçmişine gönderme yapmadan, hissettiklerini örneğe bağlamadan, iyi bir şarkı açmadan ya da bir kadeh içmeden salt yazmak neredeyse imkansız. Uzağa gitmenin benim için hep zor olduğunu düşünürdüm ama bu daha büyük bir zorluk. Süslü kelimeler olmadan sadece hissettiklerimi yazmak.

Sanırım insanlara onları incetmeyecek bir güvensizlikle yaşama devam ediyorum. Belki de bir diğerinin dikkat alanına giremeyecek kadar önemsiz hayatlarımız vardır, bilmiyorum. Ama güvensiz oluşum doğum lekesi gibi değil. Kendi telkin yöntemimi genişletip fetüs olduğum zamanlara gitsem bile, bunun kaynağını bulup ortadan kaldıramıyorum. Klasik büyük aile travmaları; küçükken yaz tatillerinde hiçbir zaman olmak istediğim yerde olmazdım. Aslına bakarsanız, bu seneye kadar hep bir şekilde bazı yerlere maruz bırakıldım, sesimi çıkaramıyordum çünkü bunun böyle olması gerektiği öylesine güzel dikte edilmişti ki, profesyonelce kandırılmıştım bir nevi. O sıcak yaz tatilleri, gitmek için yalvardığım sahneler ve aldığım olumsuz yanıtlar. Katlanırdım, eğer günümüze kadar bir süper kahraman olarak gelseydim eğer sanırım bu benim pelerinsiz yeteneğim olurdu. Çok güzel katlanırım. Henüz çok küçük bir çocukken sevdiğim adamı kuzenimle beraber paylaşmıştık. Yani, beraber sevmekten bahsediyorum, o zamanlar. Bu çocuk o kadar sevimliydi ki, balkondan notlaşırdık. İçine kargacık el yazısı ile 'yüzün çok güzel görünüyor' yazıp uçak yaptığını kağıtları bizim balkona gönderir, bende ucu katlanır uçaklarla geri yollardım. Kuzenim olayına girmek istemiyorum. O döneme ait hatırladığım çok ilginç bir şey ise, henüz daha 9 yaşında iken feci bir uykusuzluk sorunu çektiğim. Geceleri korkmaktan uyuyamazdım, gözümü kapattığım an action ibaresi görünür ve en korkunç senaryoların yer aldığı geçen senenin en iyi yapımı, cannes şöleninden birer parçaymışcasına oynardı. Hayatımın soyut extacy kullandığım yıllarıydı sanırım, ruh gibi dolaşır ve sokakta oynanan hiçbir oyuna katılamazdım. Sonra taşınınca bu korku da geçti, öncesinde yardım aldım tabii. Taşınmak demişken, taşınmak öylesine eşyaların yer değiştirmesi ile sonuçlanan basit bir olay değil, bir hayat tarzı, yaşama şekli. Şimdi ilgi ve sevgi ihtiyacımdan bahsetmenin tam sırası fakat bunun için fazla geçmiş bölümdeyim. Kısacası, kabul etmemek için cesurca savaşsam da, sürekli olarak 'beni sevin, beni sevin' algım var. İnsanların, sevgilimin, ailemin, arkadaşlarımın (tümden gelim oldu) sevgisini kazanmak uğruna çok terler döktüm. Kimi zaman elime yüzüme bulaştı da, gidip çıkaramadım. Çünkü sürekli olarak bir şeylere, bir yere alışmak zorundaydım. Çocukluğumun büyük bir dönemi adapte çalışmalarına heba oldu, sanırım bu sebeple insanların sevgisini kazanmak uğruna Braveheart filminde başrol oynuyorum. En iyi öğrendiğim bu, üzerimden atamadığım da bu. Ev alıp yerleşik hayata geçmiş olmamıza rağmen.

Tabii ki sevgi yapım kazanım çalışmalarım burada bitmiyor, ayı yavrusunu severken öldürürmüş atasözü liseye başladığım ilk yıl öylesine bir yüzüme çarpıyor ki, kendimi bir sene yerden zor topluyorum. Tabii, bunun yanında iyi şeyler de oluyor, mesela kimsenin beklemediği ve en iyi eğitim-öğretim veren bir okula yerleşmiş olmam gibi. Gerçi bu ileride pek bir şey sağlamıyor ama yinede kendi hayatım hakkında kendime spoiler vermeyeceğim. İyi bir lise, fazladan 7 kilo, düzleştirici ile tanışmamış saçlar ve dinlediğim sert şarkılar. İlk seneyi beklediğimden iyi atlattığımı hatırlıyorum ve tabii, sevgi çalışmaları ile. Okul üniformasını ve düşük notları konu dışında bırakırsak eğer, gayet iyi bir senenin tohum vermemiş hüsranına doğru yol alıyorum. Ki burada şöyle bir nokta var, eğitime karşı duruşum bu dönemde şekilleniyor, sadece öğretimin gerekli olduğunu düşünüp derslerden istediğim kadarını alıyorum. Bu da sınıfa ilk sıralardan girip son sıralardan mezun olmama neden oluyor ama olsun. Varsın olsun.

En yakın arkadaşım ile en yakın diğer arkadaşımı bir buluşmada yan yana getirip, big bang yaratıyorum. Ve Tanrı parçacığından çok daha önemli bir şey buluyorum; bunu bir daha asla yapma! İlk bakışta iki yakın arkadaşın sevgili olma kobinasyonu çok cici gelebilir ama bu benim adapte olmam gereken iki yıla mal oluyor. İkisini de tüzel sebeplerden ötürü kaybediyorum çünkü ve ergenliğim en sert şarkılarını dinlediğim bu dönemde siyah makyajım ve kızıl saç çalışmalarım hız kazanıyor. Gerçi bu big bang'in artıları yok mu? Elbet var, buzul çağ sona erip dinozorların hepsi öldüğünde, bugün bile 'canlarım ya' diyebileceğim bir arkadaş grubu kazandırıyor. Ve şimdi dönüp baktığımda, lise yılları hayatımın en mahkum ama aynı zamanda en güzel yıllarıydı. Arkadaş açısından elbette, o zamanlarda son dönemde okuyan biriyle olan ilişkimden söz etmezsek. İnsan hayatı sayısız kör noktalara sahiptir derler ama bu benim için resmen kara delik gibi bir şeydi. Ne kadar mutsuz olduğumdan mı yoksa, zorla onun yanında kalmaya mecbur bırakıldığımdan mı bahsedeyim bilmiyorum ama şu an bile ayrıntıları hatırlamıyorsam çok da mühim değil demek ki. Her ayrılık insana sayısız arkadaş kazandırıyormuş ya da hali hazırda var olan arkadaşlarla aranı daha bir sıcak kılıyormuş. Kim derdi ki ayrılık çok da kazançsız diye? Deli divane çılgın mılgın dönemler o zaman. Hepimiz bir grup kaybedenleriz, hepimiz yanlış kararlar almışız, hepimizin cebinde beş kuruş para yok. Migros gibi mekanlarda buluşup dergilerdeki hediyelik anahtarları falan çalıyoruz, aman aman. A. ve ben edebiyata sarıyoruz o zamanlar ama toplumcu şiirlere karşıyız. Sanat, sanat için olmalı ve biz sanatımızı hep anlaşılmayacak üçüncü kişilere adıyoruz, ironi. Cemal Süreya seviyorum o dönemler, hatta Cemal Süreya'nın yarattığı kadınlardan olmak istiyorum. Dinlediğim müzikler de daha hafifliyor, S. ile okul sıralarında Fine Frenzy gibi tek vokalli ve bu vokalleri brutual olmayan şeyler dinliyoruz. S. ise her zaman benim için en yakın ve en uzun arkadaş oluyor. Onun hep romantik ve duygusal karar veren kişi, ben ise mantıklı ve eğlenceli olanım. Bu şekilde kör topal çok güzel ilerliyoruz ve her sabah müdür konuşmasından, giymediğim okul ceketinin ve kravatın gazabından kurtulmak için kızlar tuvaletinde saklanıyoruz, buna istiklal marşı da dahil.

Sonra staj dönemleri başladı. Hiç istemediğim mesleğin fragmanında buldum birden kendimi, allahım ne yapsam ne etsem sevemiyorum bir türlü, olmuyor. Kımıl kımıl etrafımı çevrelemiş çocukları gördükçe ateşim çıkıyor, hayali grip oluyorum falan. Bir de anasınıfı bölümüne gönderdiler beni, çocuk boyutları yarıya düştü, gürültü ekseriyetle yükseldi de yükseldi. Hayal gücü seviyesindeki inanılmaz artıştan bahsetmiyorum bile. Hayır, bahsediyorum. Mesela çok sevimli küçük Einstein yanıma geliyor ve ' Eren beni pıçakladııı ' elini göğsüne bastırmış, ölmek üzere olan bir adam gülüşü ile yanımda ambulans çağırmam için bekliyor ve ben saatlerce o çocuğa ölmediğini anlatamıyorum. Katiyen anlaşamıyoruz ve yorgunluktan kıvrılmış vaziyette eve geliyorum her gün. O dönem bir de spor ve diyet yaptığım dönem, bir ayda 12 kilo veriyorum, zayıflayayım derken yanlışlıkla çökmeye başlıyorum. Staj bitiyor ama zayıflama devam ediyor, diyetin bu kadar mükemmel bir şey olduğuna inanamıyorum o zamanlar, hatta zayıflayamayan insanlara anlam da veremiyorum. Konusu geçiyor, 'ay şekerim gizlice yiyordur onlar ya' diyorum, hani ben şapır şapır veriyorum ya kiloları. Sonra bir gün evde yalnızım, genellikle olduğu gibi, kardeşim okuldan gelecek ve beraber bir şeyler yedikten sonra masayı kim kaldırsın kavgası yapacağız, kendimi kazanmaya hazırlıyorum. Dolaptan vişne suyunu çıkarıp, masaya bırakmak üzereyim ama bir anda halı kırmızıya boyanıyor, son gördüğüm görüntü bu. Daha sonra kendimi, bir daha asla kurtulamayacağım hastane odasında buluyorum. Meğer diğer insanlar haklıymış, hızla kilo verişim diyetten değil, hastalıktan olduğu ortaya çıkıyor ve tüm tombişlerden özür diliyorum.

Annem ve babamın evlendiklerinde tabii ki hasta bir çocuğa sahip olacaklarından habersizlermiş, oysa unuttukları ayrıntı ise ikisinde de taşıyıcı olan bir hastalığın minik doğan kızlarında can bulması. O günden sonra deyim yerinde ise hayatım toz duman oluyor. En sevmediğim şeylerden biri hastane kokusu iken, en sevdiğim hırkalarda başka kokuyu bulamıyorum. Değerlerim çok yükseliyor, hemen devlet hastanesinden çıkış yapılıp, özel doktorlar aranıyor harıl harıl. Sonra bizi tedaviye kabul edecek birilerini buluyoruz, fikrim dahi sorulmadan huup mercek altına. Neyse ki doktorumu seviyorum, iyi de anlaşıyoruz. Bu dönem yaz tatiline rastladığı için okul hayatından pek bir şey kaybetmeden yeni döneme başlıyorum. O sıralar gün içerisinde en az 18 tane ilaç aldığımı hatırlıyorum, bu bana doktorlarda oynayacak kadar tıp bilgisi kazandırıyor. İki haftada bir düzenli olarak kontrole gidiyorum. En yakın arkadaşının doğum günü nasıldı? - Kontroldeydim. -Konser varmış? -Kontroldeyim. Hayat kalitemi yarıya düşürerek yaşamaya başlıyorum o dönemde, geriye dönüp baktığımda iyi katlandığımı fark ediyorum. Belki şimdi olsa bu kadar çaba göstermezdim. Kaldı ki, bir ara tedavi olmayı reddediyorum, ilaçları kimse görmeden atıyorum, kullanmam gerekenleri yastığın altına saklıyorum, sözde bazı şeylerin acısını çıkarıyorum ama tabii, asıl benden acı acı çıkıyor. Doktorun takip hastasından çıktığım gibi, değerlerim de tavan yapıyor ve bunun etkisini bugün bile görüyorum.

İyi şeyler de olmuyor değil tabii. Bu dönemde biriyle tanışıyorum, lisede son senemiz. Beraber vakit geçirmeye başlıyoruz, eğleniyoruz da galiba. İnsanlara 'yaa arkadaşız canım' derken içten içe gülüyorum. O şarkı söylüyor, ben şarkı biriktiriyorum. Çok sık görüşüyoruz, öyle böyle derken 4 ayı devirip tercih dönemi geldiğinde, ben tedavimden dolayı bir seneliğine üniversite hayallerime ara vermek zorunda kalıyorum, onun da sonuçları çok iyi değil, benim de iyi değil gerçi, neyse kalma planlarımız var. Aman tanrım, aşkımıza bakar mısınız? Umutluyum bu kez, hayat toz pembe, cıvıl cıvıl şarkılar dinliyorum, ay saçlarım da uzamış daha ne olsun canım. Evren beni duymuş olacak ki, ertesi gün herif tercihini yapmış gidiyor! Hala içimdeki saf duygularımla üstesinden gelemeyeceğim bir şey değil diyorum, derken adamın yüzü beş karış. Mutsuzmuş, beni de bu mutsuzluğun içine çekmek istemiyormuş ama kendi gidemediğinden benim ondan gitmem gerekirmiş bıdı bıdı vıdı vıdı. Üzülüp mahvolduktan sonra tamam diyorum, gideyim. Sonra A ile hastane bahçesinde buluşup dertleşiyoruz, o gün hayatımın geri kalanını başka bir hayata bağlayamayacağımı öğreniyorum, zor yoldan da olsa öğreniyorum. Adam çok uzağa olmasa da gitti sonuçta. O dönem de sanıyorum ki Ege Üniversitesine gidecek, çok uzak değil. Belki? Şans? Oysa cidden uzağa gitmiş, eski sevgilisine kadar gitmiş yani. Gerçekleri öğrenmem uzun sürmüyor, öğrenince de çılgına falan dönmüyorum, gayet aklı selim bunalımlardayım. Sonra geçiyor, işsizlikten üzüldüğümü düşünüyorum, bir duygu hiçbir iz bırakmadan öylece gidiyorsa eğer, gerçek olması imkansız. Bunu da tabii zor yoldan öğrenip geri kalan yıllarımda öğrendiğim için kendimi şanslı sayıyorum.

Hayatımın o dönemini erkek arkadaşlarımla geçiriyorum, arkadaş grubumuzdaki tüm kızlar istedikleri üniversitelere yerleşiyorlar çünkü, olsun diyorum bizim beyler var ki bu bana yepyeni ve değişik bir bakış açısı kazandırıyor, söylemek istediğini direkt söylemek gibi. Çünkü erkek milleti bu, gelmişine geçmişine küfret bir şey demiyorlar, giydiklerinle pişti olma durumun yok, beni neden bugün davet etmedin tribi yok, dedikodu yok, her yönden, özellikle mental olarak, rahat geçirdiğim bir dönem. Gerçi bu gevşeklik bana ekstradan 10 bin sıralama kaybettiriyor ama varsın olsun, şimdiki hayatım göz önünde bulununca mutluyum.

Hayat bazen bizlere aynı senaryoları tekrar tekrar yaşamamız için gönderiyor sanki. Hep seçim hakkımız olmadan, devam ediyoruz. Aynı yolu defalarca arşınlıyoruz, tam daha büyük bir acı yaşayamam derken, yeni bir yola sapıp senaryomuzdaki sonucu değiştiriyoruz. Şimdiye kadar ne hırslı ne de belirli bir amacı olan biri olmadım, olamadım. Hep kendimle beraberdim, beni hizaya getirecek disiplinli bir baba olduğu halde, kendimi teşvik edebilen bir ben vardım, benden yana. Bu yüzdendir ki, çok kolay pişman olmuyorum. Geriye dönüp baktığımda, ilişkilerim hariç, yaşadığım çoğu şeyden pişman değilim.  Pişman olmamam gerektiğini öğrendim çünkü. Her neyse, bu dönemde yani Ösym yenilgisi ardından tercih zamanı geliyor, bu yaştaki insanlara devlet neden bunu yaptırıyor diye düşünüyorum ki, en zoru bu. Geleceğini etkileyecek kararlar vermek. Hemen benim için listeler hazırlanıyor, babam ve annem birlik olmuş. Sürünün bir parçası haline gelmem için biçilmiş kaftan olarak bir liste var önümde, eğitimci ailenin eğitimci kızı. Statüme yenik düşmüyorum tabii ki, direniyorum. Direne direne savaşıyorum. Tercih listesini onaylamayacağımı söylüyorum, istediğim bu değil. Çünkü dünya üzerinde tek başarabildiğim şey, iletişmek. İnsanlarla anlaşmak, yeni yerleri ve insanları keşfetmek, kitapları okumak, filmleri yönetmenlerine göre sıralamak, sosyal her şeyi akılda tutabilmek, fikirleri pazarlamak, insanları dinlemek vesaire. Kendimi öğretmen kalıbında göremediğim için ailemden özür dileyecek değilim, kendi tercih listemi kendim oluşturup kimsenin haberi yokken gönderiyorum. Üstelik ailem yakın civarda okumamı istemişken, benim İstanbul tutkum var, İstanbul; anısı ve yaşanmışlığı farklı şehir. Hatırlıyorum, daha ilk adım attığım anda etkisi altına almıştı beni. Tercih listemi de böylece etkisi altına alıyor. Etkisi altına alamadığı tek şey babam, çok büyük kavgalar yapıyoruz. Evden gidiyorum, nereye gidebilirim derken, en fazla üç blok öteye gidip kuzenime sığınıyorum. Sonra konağa geçiyorum, bir hafta boyunca kimse almaya gelmiyor. Sonra herkes sakinleşmiş olacak ki, eşyalarımı toplamam için arıyorlar. Oysa asıl sebep tedavi, radyoaktif tedaviye başlanılmam isteniyor. Hayır, istenmiyor. Zorlanılıyor. Hayatımın en karanlık, en yalnız zamanlarını yaşıyorum. Yalnızlığa karşı antipatim oluşuyor ve geceleri yalnız uyuyamıyorum artık o olaydan sonra. Kendimi insandan başka her şey olarak hissettiğim tek zamanlar, kimsenin anlamasını beklemiyorum. Kimsenin beni anlamasını beklemiyorum. Mükemmel aşkı aradığım mükemmel kitaplarım var. Sabahattin Ali var, John Fante var. Ailemin böyle bir şeyi bana nasıl yaptığına inanamayarak bir kırk gün geçiriyorum, henüz kendime gelmiş olmalıyım ki, tedavi işe yaramıyor. Tekrar fikrim alınmadan ameliyat için üç doktor ve ekibiyle anlaşılıyor, etrafımda Türkçeyi dahi iyi konuşamayan asistanlar yara izinin çok büyük olmayacağını söyleyerek beni ikna etmeye çalışıyorlar, boynumuz kıldan ince. Şaka yapmıyorum, cidden ince. Sonrasında detayları benimle birlikte yok olacak olan bir operasyon geçiyorum, altı saatin sonunda uyanıp acının yarattığı Frankestien karakterime hemen uyum sağlıyorum. Üstelik bir ay içinde kendimi toparlayıp yedinci sınıftan beri hayalini kurduğum üniversite hayatına hazırlanmam gerek. Üzerinden iki hafta geçiyor, ne konuşabiliyorum ne de acı çekmeden uyuyabildiğim geceleri hatırlayabiliyorum.

En kötüsü de hayalini kurduğunuz önemli zaman dilimlerinin gelişigüzel bir biçimde gerçekleşmesi. Birine beddua edecekseniz, şüphesiz bu olmalı. Üstelik istemediğim bir şehre istemediğim bir yalnızlıkla gidiyorum. Evren:34 Betül:0

O dönemde hayattan hiçbir beklentimin olmadığı anları yaşıyorum, hiç başınıza geldi mi? Sadece uyuyarak hayatta kalabileceğinizi anladığınız zamanlar? İşte, tam olarak bu. Çevremdeki herkes yabancı, karşıma çıkan ilk seçeneğe bırakıyorum kendimi, her şey daha ne kadar kötü olabilir ki? Mantığının beni ipe götüreceğini bildiğim zamanlar. Yeni sınıfım desen, ait olduğum yerden çok uzak. Kimse ile anlaşabileceğimi ya da anlaşılabileceğime ihtimal vermiyorum. Sanırım insanoğlunun önyargı ile tanışması bu dönemde başlıyor, ne kadar çok farklı insan, o kadar çok önyargı. İnsan yabancılaştıkça hırçınlaşıyor, içine kapanıyor. Bunun tanımakla ilgilisi yok, insan yabancılaştığı herkese karşı hırçınlaşıyor, aile,arkadaşlar, kendisi.. Tolstoy’u ve Edip Cansever’i bilemeyen insanlarla yakın ilişkiler kuruyorum. Aslında onlarla da değil, onların aileleri ve sevgilileriyle. Çünkü kimsenin, yanlış dahi olsa, kendine ait bir düşüncesi yok. Mirror sendromu olan insanları hayatıma alıyorum, görüp beğendiği insanların düşüncelerini ve yaşam tarzlarını mükemmel bir ustalıkla hayatına copy-paste yapan insanlarla gülüyorum. İngilizce seviyesinden dolayı da sıkıntı yaşıyorum, 20 yıl boyunca İngilizceden bu kadar uzak kalacak, nerede yaşadı bunlar? Diye düşünüyorum.

Ve alıştıkça, onları da anladıkça önyargımın ne kadar tutarsız olabileceğini fark ediyorum. Küçümsediğim insanlar sayesinde ne kadar küçük olduğumu anladığımda tüm karamsarlıklar da bununla beraber uzaklaşıyor. En iyi yapabildiğim şeye bırakıyorum hepsini, iletişime. Aslında onların da farklı bir düşünce yapısına sahip olduklarını görmek, vakit geçirmek hoşuma gidiyor. Ve hayatımda ilk kez kız kavgasına karışıyorum. Yani, durduk yere bir sebep yokken birbirimizi kırabiliyoruz. Her şeyi sindirmeye başlasam da, en yakın olarak gördüğünüz insan bile size nasıl zarar vereceğini hesaba katmıyor. Size en yakınınız zarar verebilirken, dünyanın yapacaklarını bir düşünsenize? Bu yüzden, bu satırları Word dosyasına yazıyorum, o beni üzmez. Duygu radarıma giren birinin de bu yazıyı okumayacak olmasının rahatlığı da var, yoksa bu kadar açık olmamam gerektiği deneye tabii öğreneli çok olmadı.

Sonra onunla tanışıyorum. Sınıfta en arkada oturan, sessiz, çevresine karşı ilgisiz görünen ama içten içe onda bir farklılık olduğunu sezdiğim kişiyle. Aslında tanışmaktan ziyade, zaten tanıyoruz birbirimizi ama ilk kez o gün, onu gerçekten tanıyorum. Daha önce hiç hissetmediğim bir şey canlanıyor içimde, çünkü ailem bile bana bu kadar zarar vermişken, o endişe ediyor. Sanırım hayatında ilk kez onu koruyan biriyle karşılaşan hemcinslerimin hissettiği bu olmalı, değer. Birlikte biraz zaman geçiriyoruz, bir insan hem dururken hem de düşünürken bu kadar çekici olabilir mi? Oluyor. Ama korkuyorum, çünkü bu hayatta beni hem mutlu edebilecek hem de zarar verebilecek tek kişi o gibi geliyor. Gardımı indiriyorum çünkü, onunla olmanın en güzel yanı da bu. Sonu kötü bitse dahi yaşadığın hiçbir şeyden pişman olmayacağın ve güvende hissedebileceğin biri. Hatırlıyorum, bir gece yalnız uyumak zorundaydım ve korkumu bildiği için, gece ben uyuyana kadar telefonda konuşmayı teklif etti. Fakat yine uyuyamadım ama bu kez ağlamaktan, çünkü birinin sizi bu derece önemsemesi mümkün olabilir mi? Bu mutluluk denen şey bağımlılık yapacak miktarda güzelmiş meğer.

Ama anlam vermek zor oluyordu bazen, bir insanın tekdüze yaşayamayacağını biliyordum ama daha önce böyle bir deneyimimim olmamasının getirdiği kırılganlıkla her şeyin yok olmasından ölesiye korkuyordum. Üstelik sağlıklıydım, hiçbir sorunum kalmamıştı, ailemle işler iyiydi, yeni çevreme alışıyordum, yepyeni ve mükemmel biri vardı hayatımda, dur bir saniye. Tanrım? Sen gerçekten var olmalıydın, daha önce olmasa bile, mutlu olmaya başladığımda var oldun. Bir anda, habersizce ve başka kimse için değil, sadece benim olarak orada duruyordun, yukarıda değil, içimde. İnsanlar kötü bir olay sonucu sana sığınırladı ama sen benim mutluluğumda hayat bulmuştun, başlı başına bir kafa karışıklığıydın ama konseptin buydu. Onunla da en çok bu yönün benziyordu, ikiniz de karışıktınız ama bu, sizi siz yapıyordu.

Hepimizin yaşadığı şeyler özneler hariç aynı eşikte. Dilim dilim her şey, ilişkiler ve insanlık. Ortak bir kaderi paylaşıyoruz, beni bir başkasından ayıran en ufak bir ayrıntı dahi yokken nasıl bu kadar özel olabildik? Çünkü bizi özel yapan bazı insanlar var. İyi ki var, yoksa bu yalnızlığım bu anlaşılmazlığım karmaşasında, sadece iyi şeyler dinleyen sıradan biri olurdum. Bazı yaşananlar iyi ki var, hepsini göğüsleyerek yaşamayı öğrendiğimden bu yana, daha iyiyim. Ve ben iyiysem, herkes daha iyi. İyi hissetmek içten göreceli bir kavram sonuçta.

Hayatıma biraz da olsa dahil olduğunuz için teşekkürler.